Historia
Pierwsze trwałe zasiedlenie dzisiejszego obszaru powiatu miało miejsce w epoce brązu, jednakże pojedyncze znaleziska wskazują na zasiedlenie w epoce neolitu. Po krótkotrwałym germańskim zasiedleniu w II/III wieku pojawiły się plemiona słowiańskie. Przy Bautzen (Budziszyn) powstała dzielnica Milczan, przy Landeskrone dzielnica plemienia Bieżuńczanie, a w południowej części Nysy prowincja Zagost, od których pochodzi dzisiejsza społeczność Serbołużyczan.
W X wieku niemieckie rycerstwo podbiło dzisiejsze Łużyce Górne. W roku 1076 tereny te dostały się pod panowanie czeskie, później brandenburskie, a następnie znowu czeskie. W XI i XII wieku osiedlili się tam Frankowie i Turyngowie. Zazwyczaj żyli oni w bliskim, pokojowym sąsiedztwie ze Słowianami, na co wskazują jeszcze dzisiaj nazwy miejscowości.
Podobnie do związku miast Hanza, w roku 1346 nastąpiło połączenie miast Bautzen, Görlitz, Kamenz, Lubań, Löbau (miasto konwentowe) oraz Zittau w Górnołużycki Związek Sześciu Miast. Ten sojusz obronny uznany przez cesarza Karola IV przyniósł Łużycom Górnym ożywienie gospodarcze i znaczenie polityczne. Sojusz miast przetrwał do roku 1815. W czerwcu 1991 został ponownie zawiązany.
W wyniku Pokoju Praskiego, Łużyce Górne należące do tej pory do Czech przypadły w roku 1635 Elektorowi Saksonii. Na fali kontrreformacji do kraju dotarło wielu uciekinierów, między innymi na początku XVIII wieku protestanccy uchodźcy religijni z Czech i Moraw przybyli do majątku Nikolausa Ludwiga hrabiego von Zinzendorf w Berthelsdorf. W roku 1722 założył on osadę Herrnhut (Straż Pańska), gdzie następnie powstała wspólnota braci morawskich, która wysyłała misjonarzy do wielu krajów na ziemi i istnieje po dzień dzisiejszy.
Szczególne znaczenie miał podział Łużyc Górnych na część pruską i część saksońską po Kongresie Wiedeńskim w roku 1815, będącym następstwem wojen napoleońskich. Jedna część przypadła Prusom i administracyjno-prawnie została przydzielona do Śląska oraz jego Prezydium Okręgu w Legnicy (Dolny Śląsk). Po dzień dzisiejszy ma to wpływ na Powiat Görlitz. Dopiero za czasów władzy narodowo-socjalistycznej zniesiono funkcjonowanie stanów społecznych w saksońskiej i pruskiej części Łużyc Górnych.
Dzięki rozwojowi przemysłu w XIX i XX wieku, południowa część Łużyc Górnych znalazła się szybko wśród najgęściej zaludnionych obszarów w Saksonii. Kwitnął handel i ruch przez granicę do Czech.
Nagły przełom nastąpił wraz z końcem drugiej wojny światowej. Należący wcześniej do Saksonii obszar okręgu administracyjnego Zittau, na wschód od Nysy trafił pod zarząd polski zgodnie z postanowieniami Konferencji Poczdamskiej, tak samo tereny ówczesnych pruskich Łużyc Górnych na północy. Nysa stała się rzeką graniczną. Dotychczasowi niemieccy mieszkańcy musieli opuścić swoją ojczyznę i pozostali często u swoich krewnych w regionie. Na terenach po drugiej stronie Nysy osiedlono wysiedleńców ze wschodniej Polski, a później w Zgorzelcu również uchodźców greckich.
Po drugiej wojnie światowej radzieccy okupanci przydzielili tereny Łużyc Górnych, należące wcześniej do Prus i położone na zachód od Nysy do „Kraju Saksonii”. W roku 1952 zlikwidowano Saksonię, tak jak wszystkie pozostałe kraje związkowe w NRD i podzielono na okręgi. Dzisiejszy Powiat Görlitz należał wraz z Powiatami Zittau, Löbau, Görlitz, Niesky i miastem na prawach powiatu Görlitz do okręgu Dresden (Drezno), a Weißwasser do okręgu Cottbus.
Dopiero dzięki przeprowadzonemu w dniu 3 października 1990 Zjednoczeniu Niemiec, nawiązano do historycznej jedności Łużyc Górnych w Wolnym Kraju Związkowym Saksonii. W roku 1990 Powiat Weißwasser zdecydował się na Saksonię w drodze ankiety mieszkańców oraz postanowienia Rady Powiatowej (Kreistag). Po reformie powiatów w Saksonii w roku 1994 z Powiatów Zittau i Löbau, jak i części dawnego Powiatu Görlitz-Land stworzono Powiat Löbau-Zittau, a z Powiatów Weißwasser i Niesky, jak i części dawnego Powiatu Görlitz-Land utworzono Powiat Niederschlesischer Oberlausitzkreis, a następnie na podstawie kolejnej reformy administracyjnej zostały one połączone w sierpniu 2008 z miastem Görlitz, które do tej pory miało status miasta na prawach powiatu i utworzono Powiat Görlitz.
W X wieku niemieckie rycerstwo podbiło dzisiejsze Łużyce Górne. W roku 1076 tereny te dostały się pod panowanie czeskie, później brandenburskie, a następnie znowu czeskie. W XI i XII wieku osiedlili się tam Frankowie i Turyngowie. Zazwyczaj żyli oni w bliskim, pokojowym sąsiedztwie ze Słowianami, na co wskazują jeszcze dzisiaj nazwy miejscowości.
Podobnie do związku miast Hanza, w roku 1346 nastąpiło połączenie miast Bautzen, Görlitz, Kamenz, Lubań, Löbau (miasto konwentowe) oraz Zittau w Górnołużycki Związek Sześciu Miast. Ten sojusz obronny uznany przez cesarza Karola IV przyniósł Łużycom Górnym ożywienie gospodarcze i znaczenie polityczne. Sojusz miast przetrwał do roku 1815. W czerwcu 1991 został ponownie zawiązany.
W wyniku Pokoju Praskiego, Łużyce Górne należące do tej pory do Czech przypadły w roku 1635 Elektorowi Saksonii. Na fali kontrreformacji do kraju dotarło wielu uciekinierów, między innymi na początku XVIII wieku protestanccy uchodźcy religijni z Czech i Moraw przybyli do majątku Nikolausa Ludwiga hrabiego von Zinzendorf w Berthelsdorf. W roku 1722 założył on osadę Herrnhut (Straż Pańska), gdzie następnie powstała wspólnota braci morawskich, która wysyłała misjonarzy do wielu krajów na ziemi i istnieje po dzień dzisiejszy.
Szczególne znaczenie miał podział Łużyc Górnych na część pruską i część saksońską po Kongresie Wiedeńskim w roku 1815, będącym następstwem wojen napoleońskich. Jedna część przypadła Prusom i administracyjno-prawnie została przydzielona do Śląska oraz jego Prezydium Okręgu w Legnicy (Dolny Śląsk). Po dzień dzisiejszy ma to wpływ na Powiat Görlitz. Dopiero za czasów władzy narodowo-socjalistycznej zniesiono funkcjonowanie stanów społecznych w saksońskiej i pruskiej części Łużyc Górnych.
Dzięki rozwojowi przemysłu w XIX i XX wieku, południowa część Łużyc Górnych znalazła się szybko wśród najgęściej zaludnionych obszarów w Saksonii. Kwitnął handel i ruch przez granicę do Czech.
Nagły przełom nastąpił wraz z końcem drugiej wojny światowej. Należący wcześniej do Saksonii obszar okręgu administracyjnego Zittau, na wschód od Nysy trafił pod zarząd polski zgodnie z postanowieniami Konferencji Poczdamskiej, tak samo tereny ówczesnych pruskich Łużyc Górnych na północy. Nysa stała się rzeką graniczną. Dotychczasowi niemieccy mieszkańcy musieli opuścić swoją ojczyznę i pozostali często u swoich krewnych w regionie. Na terenach po drugiej stronie Nysy osiedlono wysiedleńców ze wschodniej Polski, a później w Zgorzelcu również uchodźców greckich.
Po drugiej wojnie światowej radzieccy okupanci przydzielili tereny Łużyc Górnych, należące wcześniej do Prus i położone na zachód od Nysy do „Kraju Saksonii”. W roku 1952 zlikwidowano Saksonię, tak jak wszystkie pozostałe kraje związkowe w NRD i podzielono na okręgi. Dzisiejszy Powiat Görlitz należał wraz z Powiatami Zittau, Löbau, Görlitz, Niesky i miastem na prawach powiatu Görlitz do okręgu Dresden (Drezno), a Weißwasser do okręgu Cottbus.
Dopiero dzięki przeprowadzonemu w dniu 3 października 1990 Zjednoczeniu Niemiec, nawiązano do historycznej jedności Łużyc Górnych w Wolnym Kraju Związkowym Saksonii. W roku 1990 Powiat Weißwasser zdecydował się na Saksonię w drodze ankiety mieszkańców oraz postanowienia Rady Powiatowej (Kreistag). Po reformie powiatów w Saksonii w roku 1994 z Powiatów Zittau i Löbau, jak i części dawnego Powiatu Görlitz-Land stworzono Powiat Löbau-Zittau, a z Powiatów Weißwasser i Niesky, jak i części dawnego Powiatu Görlitz-Land utworzono Powiat Niederschlesischer Oberlausitzkreis, a następnie na podstawie kolejnej reformy administracyjnej zostały one połączone w sierpniu 2008 z miastem Görlitz, które do tej pory miało status miasta na prawach powiatu i utworzono Powiat Görlitz.
